İşler sarpasardığında ,içinden çıkılmaz bir hal aldığında, kimse seni anlamadığında ne serzenişkenlik para ediyor ne de muhaliflik. Çözüm önce anlamsız bağırışmalar ,kopan fırtınalar ardından da mutlak suskunluk galiba...Sustum...
...
İşler sarpasardığında ,içinden çıkılmaz bir hal aldığında, kimse seni anlamadığında ne serzenişkenlik para ediyor ne de muhaliflik. Çözüm önce anlamsız bağırışmalar ,kopan fırtınalar ardından da mutlak suskunluk galiba...Sustum...
Doğrudur.
YanıtlaSilOkyanusun dibinde gibi hisseder bazen insan kendini, her çaban nafile...
Fuzuli'nin "söylesem tesiri yok, sussam gönül râzı değil" gibisinden bir umutsuzluk...
Gerçi bakarsan, insan hayatı bir kelebeğinkiyle yarışabilecek kadar kısa!
Tüm çabaları anlamsızlaştırabilecek kadar kısa...
Ne yapılabilir?
Ya boşverilecek herşey,
rüzgardaki duman gibi savuralacak insan ruhu boşlukta...
Ya da,
susmayacaksın!
yaşamak, yani ağır bastığından...
Zaten kelebekler de bilir ömürlerinin kısa olduğunu,
ama rüzgarlara inat,
gene de uçarlar...
güzel geldi...
YanıtlaSil